1.Tradycyjnie zapytam: Jak zaczęła się Twoja przygoda ze
sztuką cyrkową? Dlaczego Cyrk ?
To wszystko nie zaczęło się tak po prostu z dnia na dzień.
Nie pamiętam dokładnie swojej pierwszej wizyty w cyrku. Zastanawiam się często,
czy kiedykolwiek trafiłbym tak sam z siebie na najbardziej romantyczny zawód na
świecie. Tak właśnie definiuję pojęcie cyrku. Ale od początku…
Sztuka Cyrkowa nie jest do końca moim odkryciem, chociaż
szukam w niej swoich indywidualnych upodobań.
Nie jest nawet odkryciem mojego taty, pomimo że dokonania i wiedzę w tej
dziedzinie ma największą w całej rodzinie. Podobno to wszystko zaczęło się od mojego
pradziadka.
Z międzypokoleniowych
wspomnień wynika, że jako
pierwszy poznał cyrk i doświadczył młodzieńczej „ucieczki” do jednego z
pierwszych polskich cyrków objazdowych przed II Wojną Światową. Do końca życia był wielbicielem sztuki, która w czasach Polski Ludowej
prosperowała najlepiej. W tym właśnie okresie na świat przychodzi mój tata –
człowiek, który w przyszłości stanie się osobą wielu talentów i fachów, ale
przede wszystkim badaczem i historykiem pojęcia Cyrku Polskiego. Później
dopiero jestem ja i mój brat – pokolenie zafascynowane sztuką, która w obecnych
czasach boryka się z poważnym kryzysem i musi sobie często zadawać pytanie „co
dalej ?”…
Wtedy my bierzemy do ręki rekwizyty i otwieramy nasze umysły
na zgłębianie wiedzy i doświadczenia.
2. Jesteś uczniem Państwowej Szkoły Sztuki Cyrkowej w Julinku.
Jak wygląda tam nauka, zajęcia, macie może czas wolny?
Obecność w tej szkole, to marzenie z dzieciństwa, które
właśnie spełniam. Marzenie, które przez pewien okres wydawało się być czymś
abstrakcyjnym, bo Julinek, który ja pamiętam ze swojego dzieciństwa to
porośnięty mchem pustostan. Nie wierzyłem w to, że szkoła mieszcząca się w tym
czasie jako bardzo mała instytucja na terenie stolicy, wróci do swoich korzeni.
Edukacja w PSSC trwa przez sześć semestrów. Pierwsze dwa,
poświęcone są na zapoznanie wszystkich podstawowych dyscyplin sztuki cyrkowej.
Kolejne cztery, to już własna specjalizacja.
Jest również wiele jednostek, a nawet zespołów, które nie
ograniczają się wyłącznie do rozwoju w jednej dyscyplinie. W moim przypadku, a
także mojej grupy, są to ewolucje na perszach
(„perche” – z języka
francuskiego TYCZKA).
Czas wolny to temat budzący wiele kontrowersji. Niektórzy poświęcają
całe dni (Z małą przerwą na obiad), aby rozwijać swój fach. Inni z kolei
potrafią bardzo nadużywać czas wolny, co ostatecznie bardzo negatywnie
przekłada się na poziom w ich edukacji.
3. Julinek odrodził się po latach przerwy. Dla wielu jest
miejscem niezwykłym, zwłaszcza patrząc na najlepsze lata jego świetności. Jak
sądzisz, czy teraz wszystko idzie w dobrym kierunku, aby przyciągał młodych
i kształcił przyszłe gwiazdy świata
cyrku ?
Hmm… Zależy o jakiej
instytucji teraz rozmawiamy. Jeżeli chodzi o szkołę cyrkową, to tak !
Wszystko powoli wraca na właściwe tory, aby placówka
funkcjonowała prawidło. Pojawiły się ponownie większe możliwości w szkole,
większe środki finansowe od Centrum Edukacji Artystycznej oraz bardziej liczne
grono pedagogiczne. Zdecydowanie trzeba przyznać, że miejsce znowu przyciąga
chętnych. To widać po coraz liczniejszej ilości rekrutowanych każdego roku.
Jeżeli chodzi o Julinek, czyli dawniej największą w europie
bazę cyrkową z potężnym zapleczem dla Cyrku Polskiego, a dzisiaj po prostu park
rozrywki z niewielkimi elementami sztuki cyrkowej, to tutaj już nie trudno
zauważyć, że zaszły spore zmiany. Czy na dobre ? Nie mnie to oceniać… Skoro
pojawiły się po wielu latach pokazy cyrkowe w „Dużej Arenie” oraz finalnie
doszło do wystawienia wielkiego widowiska spektaklu dyplomowego tegorocznych
absolwentów, to chyba nie mamy na co narzekać.
4. Żonglerka to jedna z najtrudniejszych dziedzin sztuki
cyrkowej. Dlaczego ją wybrałeś?
Mógłbym po prostu powiedzieć, że byłem zafascynowany tą dyscypliną, jednak zaszłoby wtedy wiele
niedopowiedzeń. Od dziecka kochałem cyrk. Nie wiedziałem na początku w jaki
sposób dokładnie chciałbym się spełniać w tego typu placówce, ale byłem już
pewien, że chcę to robić na arenie.
Wydaje mi się, że najbardziej marzyłem, aby zostać dostojnym
treserem koni w czarnym fraku dyrygenta. Nie oszukujmy się… Szkoła cyrkowa już
nawet nie kształci fachowców do pracy ze zwierzętami, a cyrki z tego typu
pokazami są narażone na pewien rodzaj terroryzmu ze strony wiadomych
organizacji. Marzyłem o byciu akrobatą. Do dziś moje ulubione numery w cyrkach
to „Gry Ikaryjskie” i tzw. „Deska”,
czyli popisy grupowe na odskoczniach. Nie nadawałem się jednak w żaden sposób
na akrobatę… Borykałem się w
dzieciństwie i wczesnej młodości z dużą otyłością, która już na starcie
eliminowała mnie z akrobatyki. Innym ważnym aspektem było też to, że w okolicy
mojego rodzinnego miasta, nie było żadnych klubów sportowych zajmujących się akrobatyką.
Pojawiła się możliwość, abym rozpoczął trening nad dyscypliną, która moim
zdaniem wymaga wyjątkowo dużo pokory - żonglerka. Myślę, że to była dobra
decyzja. Decyzja, która pochłania dużą część mojego życia, ale rezultat tego
jest coraz bardziej zadowalający.
5. Wiem, że Twój tata był i jest mocno związany z cyrkiem.
Czy ktoś z Twojej rodziny również ?
Tata jest historykiem sztuki cyrkowej. Zajmuje się
prowadzeniem archiwum Cyrku Polskiego od początku jego istnienia. Od jakiegoś
czasu realizuje się również w sprawach marketingu i administracji dla wielu
cyrków. Osobą, która jest również w pewien sposób związana z tym, jest mój
młodszy brat.
Trenuje (wydaje mi się, że jeszcze rekreacyjnie) dyscypliny
żonglerskie i ekwilibrystyczne, ale również realizuje się bardzo dobrze w
szeroko pojętych i odpowiedzialnych obowiązkach technicznych.
6. Gdzie miałeś już okazję występować ?
Warto dodać, że wciąż jestem tylko nowicjuszem. Nie mam
jeszcze zbyt rozbudowanego portfolio.
Mam do tej pory za sobą występy na scenach i arenach kilku
polskich cyrków, ale to wyłącznie w formie gościnnych pokazów. Cały czas
pracuję nad tym, aby mieć w przyszłości więcej do opowiedzenia, gdzie już
pracowałem. Mimo wszystko dalej jestem jeszcze adeptem Szkoły Cyrkowej i
studentem Warszawskiej Szkoły Filmowej, co jest powodem tego, że nie mogłem do
tej pory wyruszyć w podróż z żadnym
cyrkiem na dłużej.
7. Czy zajmujesz się żonglerką, czy czymś jeszcze ?
Od jedenastu lat żongluję. Nowe dyscypliny sztuki cyrkowej w
większości poznałem dopiero w szkole cyrkowej. Tak jak już wcześniej
wspomniałem, obecnie wraz z partnerką,
przygotowujemy pokaz na wysokich perszach. W planach mamy również w niedalekiej
przyszłości pracę z użyciem perszu
kołowego, ale to wszystko jest jeszcze na etapie tzw. „development’u”. Tak naprawdę, żeby mieć
podstawową świadomość pracy na arenie, wypadałoby przynajmniej minimalnie
zapoznać się z każdą dyscypliną.
8.Widziałem Twój występ na
19 Międzynarodowym Festiwalu Sztuki Cyrkowej w Warszawie w 2018 roku.
Bardzo mi się podobał. Jak wspominasz pracę w największym polskim cyrku ?
Trzeba na początku trochę sprostować, że na festiwalu pojawiłem
się wyłącznie podczas czterech pierwszych spektaklów. Trafiłem tam, aby
zastąpić przez ten okres innych artystów, którzy wówczas brali udział na tym
festiwalu, ale z różnych przyczyn nie mogli się tam pojawić. Wspominam to
bardzo dobrze. Od dziecka śledziłem warszawski festiwal. Miałem okazję
podziwiać widowiska na żywo, oraz zapisywać na taśmach VHS relacje, które
kiedyś emitowała Telewizja Polska. To
bez wątpienia było wielkie marzenie, aby kiedyś tam wystąpić. Myślę, że w
pewien sposób to marzenie się spełniło.
9. Masz jakieś marzenia związane ze sztuką cyrkową ?
Powiem krótko. Moje marzenia są w 99 % związane ze sztuką
cyrkową. Niektóre się już powoli spełniają, ale do tej pory zdążyłem się już
nauczyć, że same z siebie, bez własnego zaangażowania nie dojdą do skutku.
Dziękuję za wywiad. Wszystkiego dobrego i spełnienia tych cyrkowych marzeń!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz